Texto em que a pseudotrobairitz Rocirda de Bebedouro rouba versos da vera Condessa de Diá, pedindo ajuda ainda às colegas Azalais de Porcairagues e Garsenda de Proença

Com Codax cantei, e Dinis,
Moço, em Vigo, e Ipanema,
e por ti murmurei cantigas
no Cais das Colunas, Tejo,
em Itapuã, perante o farol,
como naquela velha manhã
feliz no Lago de Constança
assoviei "Ne me quitte pas"
no breu, o gênero de Brel
imitando a voz de Maysa,
fui a mulher do "Cotidiano"
de Chico, boca de hortelã
e pavor, os dentes caíram,
carteiro parece ter morrido,
não sou feliz nem sou Elis,
não sou aquelas colegas
antigas, o pó das trobairitz
Azalais de Porcairagues
e Garsenda de Proença,
delas nem textos restam,
cadê Tibors de Sarenom
e Alamanda de Castelnou,
que fariam comigo o coro
contr'essa praga d'homens,
que mira só o próprio tórax
e como seu cors s’orguoilla,
Beatriz, a Condessa de Diá,
segue pedindo que o amigo
atente a seu sens e beltatz,
e nunca saberei, nunquinha,
se virás, mieus amics, Moço,
imploro tão-só ao meteoro
que me pulverize, me jogue
no Hades, qualquer inferno
sem as epidemias de Eros
a pipocar minha epiderme
com brotoejas, não beijos,
vergonha dessa monotonia,
cá estou de novo, a chantar
m’er de so qu’ieu non volria.

Rocirda de Bebedouro, 16 de janeiro de 2015.

§

A chantar m'er de co qu'eu no volria
Beatriz de Diá

A chantar m'er de co qu'eu no volria,
Tant me rancur de lui cui sui amia
Car eu l'am mais que nulha ren que sia:
Vas lui no-m val Merces ni Cortezia
Ni ma beltatz ni mos pretz ni mos sens:

Qu'atressi-m sui enganad' e trahia
Com degr' esser, s'eu fos desavinens.
D'aissò-m conòrt, car anc non fi falhensa,
Amics, vas vos per nulha captenensa;
Ans vos am mais non fetz Seguìs Valensa,

E platz mi mout que eu d'amar vos vensa;
Lo meus amics, car ètz lo plus valens;
Mi faitz orgòlh en ditz et en parvensa
E si ètz francs vas totas autras gens.
Meravelh me com vòstre còrs s'orgòlha,

Amics, vas me, per qu'ai razon que-m dòlha;
Non es ges dreitz qu'autr'amors vos mi tòlha,
Per nulha ren que-us diga ni acòlha.
E membre vos quals fo-l comensamens
De nòstr'amor! Ja Dòmnedeus non vòlha,

Qu'en ma colpa sia-l departimens.
Proeza grans, qu'el vòstre còrs s'aizina
E lo rics prètz qu'avètz m'en ataïma;
Qu'una non sai, lonhdana ni vezina,
Si vòl amar, vas vos no si' aclina;

Mas vos, amics, ètz ben tant conoissens
Que ben devètz conòisser la plus fina:
E membre vos de nòstre covinens.
Valer mi deu mos prètz e mos paratges
E ma beutatz, e plus mos fins coratges;

Per qu'eu vos man, lai on es vòstr'estatges,
Esta chanson, que me sia messatges,
E vòlh saber, lo meus bèls amics gens,
Per que vos m'ètz tant fèrs ni tant salvatges;
No sai si s'es orgòlhs o mals talents.

Mas aitan plus vòlh li digas, messatges
Qu'en tròp d'orgòlh an gran dan maintas gens.

.
.
.